گوش کن سهراب!

بعد یک عمر که سهراب سرود ، قایقی باید ساخت ..

.

داغ قایق به دلش ماند و گذشت ..

.

دل سهراب ز هیاهوی زمان سوخته بود ..

.

رخش از آتش بیداد برافروخته بود ..

.

خواست بگریزد از این شهر غریب، شهر نیرنگ و فریب ..

.

در دلش نقشه ی قایق که کشید، رفت و از همهمه ی داغ رهید ..

.

گوش کن سهراب !

.

دل ما هم چون تو بسی افسرد و گداخت ..

جای قایق این بار  ، کشتی باید ساخت ..