خـُـدا ، بهانه ی زنــدگی مَــن

خـدایا !

 بـه ایـن نق زدن هایم حـواسـت هـست؟

 وقتـی تـو کمی از مـن دور می شوی آهـم بلنـد می شـود

 و بهـانه گیـر می شـوم ! دسـت خـودم نیسـت !

مـن بهـانه هـایم فقـط گـیرِ تـوسـت ..

حـالا چـه اخـم کنـی چـه لبخـند بـزنی ،

مـن هـر بهـانه ای را وقـف تـو می کنـم ..

 اصـلا تـو خـودت بهــانه ای ..

بهـانه ی زنـدگی ِ مـن !

.